A las się nad nami złocił...

Najbardziej bolesnym akcentem był uśmiech,
co zawisł niepewnie na ustach i zgasł.
Tak słońce we wrześniu rozświetla ze smutkiem,
powoli żółknący, jesienny nasz las.

Oblicze wciąż miałaś niezmiennie pogodne,
choć w oczach głęboko przyczaił się lęk.
Czy kiedyś, kochanie, zdołamy ponownie
odnaleźć się w życiu? Zbyt trudno, w tym sęk.

Mam cichą nadzieję, że chatę gdzieś w głuszy,
po latach odwiedzisz, nie zmyli cię znak.
Na ławce przysiądziesz i szpilki z nóg zrzucisz,
a jeśli wspomnienia dopadną - nie płacz.

Wystarczy, że łkają z wielkiego wzruszenia
wiekowy dąb, buki i czarny łka staw.
Ponieważ przyroda się nigdy nie zmienia,
pamięta wciąż ciebie, pamięta też nas.

Być może przypadkiem ci powiem "dzień dobry",
jeżeli łaskawy okaże się los.
Świat wtedy się wyda niezmiernie cudowny
i spokój odnajdę, noc wolną od trosk.

Znów mocno przytulę do siebie bez słowa,
z ogromną powagą popatrzę ci w twarz.
Na dzisiaj sam nie wiem, czy nadal cię kocham,
prawdziwe uczucie pojawia się raz.

autor

Villain78

Napisany: 2010-09-25 Dodano: 2010-09-26 03:52:18

Ten wiersz przeczytano 1029 razy

Oddanych głosów: 43

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie