Latarnia Nadziei

Jest to mój drugi wiersz, a zarazem sposób na życie...

Latarnia Nadziei

Ten dym… pochłania mnie doszczętnie.
Kwiat błogości powoli więdnie.
Dusze się… i padam na kolana,
Otwiera się we mnie nienawiści rana.

Mrok zalewa miłości owoce,
Przestają istnieć dni i noce.
Gdy czekam tak, w szarej przestrzeni
Aż kropla miłości znów mnie odmieni.

Zatracam barwy życia powoli.
Ślepo szukając swej własnej roli.
Błądząc w gęstwinie płowego żywota,
Czy gdzieś istnieją spokoju wrota?

Tak…

Szansę następną sam sobie daje,
Z lasem bezsensów znów się rozstaje.
Bo nosząc ze sobą nadziei latarnię,
Świat tak okrutny mnie nie ogarnie.

W jej blasku bagaż marzeń nabywam.
Pamięć startannie, ze smutku obmywam.
I czule pieszcze, ciepłem promienia...
Serce krzyczące, pełne zwątpienia.

Choć głupcem przez to sam się nazwałem,
Latarni nieść nigdy, nie zaprzestałem.
I wie to każda mi dusza bratnia,
Że to nadzieja, zgaśnie ostatnia...

autor

Axelinio

Napisany: 2008-03-09 Dodano: 2008-03-09 22:54:20

Ten wiersz przeczytano 742 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie