Lawa tępych głów
znam cię ty marna istoto z prochu powstała,
człowiecze nicości tego świata
ujrzałem twoją dobroć śpiącą w prawej
komorze serca
tak, jesteś inny
inny od plugawej lawy tępych głów
ociekasz myśleniem powodując deszcz
ja przemoczony poznaję,
nie rozkładam parasola chłonąc każdą
kroplę
myślę i cieszę się że znam człowieka
autor
Slawek L
Dodano: 2006-12-19 04:50:18
Ten wiersz przeczytano 766 razy
Oddanych głosów: 3
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.