Lekarz z powołania

Wiersz napisałam do księgi pamiątkowej Dr Władysława Klementowskiego z Pisza na odsłonięcie jego pomnika.

Łzy chorego synka po twarzy spływały,
drogą na policzku, płyną po usteczkach,
chce wyzionąć ducha, a tak jeszcze mały,
matka chce ratunku dla swojego dziecka.

Noc, na dworze deszcz ze śniegiem pada, plucha,
- Pójdziesz ze mną Broniu, bo ja taka chora...
Lekarz drzwi otwiera, zabiera malucha,
a siostra się żegna na widok doktora.

- A czemu tak późno, dziecko źle się czuje,
zapalenie płuc ma, macie ciepło stałe ?
- Chłodno, mąż na rencie, a ja nie pracuję,
mamy siedem dzieci, wszystkie jeszcze małe.

- Na dziś masz lekarstwo, na jutro receptę,
a jak się pogorszy, przyjdź, zaraz daj mi zna,
pieniędzy nie przynoś, kup jedzenie dzieciom
takim ludziom pomóc, nie wolno od nich brać.

Zasłużyłeś sobie na podziękowanie
i tyle wdzięczności ile wizyt dzieci,
bo otwierałeś drzwi na matek pukanie.
Bóg otworzył niebo, tam Ci jasność świeci.

autor

bronislawa.piasecka

Napisany: 2018-01-27 Dodano: 2018-03-30 19:36:16

Ten wiersz przeczytano 2061 razy

Oddanych głosów: 44

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie Okazje Wielkanoc

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie