Lilianna
przepraszam Ciebie za wiersze
piszę je w małym pokoju
lecą one za okno z widokiem na niebo
powracają jak gołębie pocztowe
boli mnie niegodziwość ludzka
nieszczęścia co nas spotykają
dobrze że jesteś Ty jak granica
siostra mojej wędrówki
donikąd
autor
kamień
Dodano: 2020-09-06 05:58:31
Ten wiersz przeczytano 674 razy
Oddanych głosów: 10
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (8)
Wiersz mi bliski. Pozdrawiam.
Jest tu coś, co zatrzymuje... Podoba Misię ta
melancholia. Pozdrawiam
(Spróbowałabym wykroić zaimki - ale to nie mój wiersz)
Nie ma co przepraszać, trzeba pisać! To świetna
terapia na wszystko...
Bardzo ładnie.
Pozdrawiam serdecznie :)
Pisanie to terapia, bywa, że skuteczna. Pozdrawiam
Samotność jest jak wędrówka donikąd.
Wiersz zatrzymuje.
za wiersze się nie przeprasza, one same się piszą.
Nie przepraszaj i pisz.
Wiersze same się obronią.
Pozdrawiam serdecznie
Chyba za wiersze nie powinno się przepraszać są
odzwierciedleniem tego co w danym momencie czujemy
pozdrawiam Robert