Lucynko, życie wciąż przemija...

Jest to wiersz napisany na zamówienie. Sprawił mi, jak dotąd, najwięcej kłopotów z opracowaniem. Dedykuję go mojej szwagierce Lucynce.

Pamiętam tą małą, przed laty wieloma,
– dziewczynka szczuplutka, uśmiechem skażona,
kręciła się cicho, do figli stworzona,
pamiętam rumieniec, gdy była karcona.

Uczynna szczebiotka, bardzo rezolutna,
gdy z boku stanęła, wtedy czasem smutna.
Po latach wybrała Janeczka na męża,
razem świat zdobywać, dźwigać życia ciężar.

Jak wszyscy w tym kraju, swe życie dzielili,
na dom, pracę, dzieci, czasem się bawili.
I jak większość ludzi, swój wysiłek wielki
dzieciom poświęcili bez warunków wszelkich.

Monika, dziewczyna niekonwencjonalna,
w dążeniu do celu dosyć racjonalna,
marzenie rodziców pewnie wykonała
i stomatologiem w zaparcie została.

Grzesiu, miły chłopak, troszkę lawirancik,
wybrał własną ścieżkę, z życia skubnął fancik.
W wojsku się zachaczył, przylgnął do Małgosi,
razem droga idą, o łaskę nie prosi.

Lucynka z swym Jankiem dom odbudowali,
w pracy ciężkiej razem, nie raz sie sprawdzali.
Ogromnym wysiłkiem, zdrowie też tracili,
– łza oko przemyła gdy się wprowadzili.

Lucynko, Lucynko, życie wciąż przemija,
z dnia na dzień, wciąż szybciej czas się Wam przewija.
Pytania te same i w marzenia wiara,
że powrócą dzieci, gdy matka już stara.

I tak to już bywa, że lat Wam przybywa,
gdy zdrowie nie takie, nostalgia napływa.
Dom już zbudowany, w nim puste pokoje,
dzieci gdzieś we świecie – zostali we dwoje.

K. Puchała

autor

stary

Napisany: 2006-12-25 Dodano: 2006-12-29 00:01:40

Ten wiersz przeczytano 622 razy

Oddanych głosów: 45

Rodzaj Rymowany Klimat Wrogi Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie