Ludzie bezradni

Matka smutkiem karmi swoje chude dzieci
we łzach je wykąpie słońce nie zaświeci
bez pracy nadziei sama jest jak palec
opuszczona cicha nie skarży się wcale

czasami dorobi postoi przy garach
znają już jej dzieci w okolicznych barach
męża dawno nie ma nędzny pijaczyna
wreszcie jej nie bije od tego zaczynał

taka jest bezradna bieda ją przygniata
siedem klas skończyła i po tylu latach
dobrzy ludzie czasem nakarmią ubiorą
strach włosy podnosi czy dzieci zabiorą

jej matka dokładnie także taka była
czy ona coś zmieni by normalnie żyła
ciągnie się ten dramat od wielu pokoleń
bez wiary nadziei jak w zamkniętym kole

autor

m13m1

Dodano: 2010-02-07 01:03:31

Ten wiersz przeczytano 1011 razy

Oddanych głosów: 24

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie