Ludzie cienia

Kiedy umiera nadzieja w ludzką dobroć
Powstaje cień wątpliwości nad sensem bycia
Z hukiem spada na ziemię czarna kurtyna
Zaczyna się era LUDZI CIENIA - era pustego życia.


Istoty to proste, naiwne i płytkie
Samotne jak wzgórze pośrodku pustkowia
Bezpostaciowe i bez serc są wszystkie
Ich sny i marzenia są jak bez nut melodia


Błądzą stale w ciemnych zakamarkach świata
Choć drogę ich zasypują kamienie
Ich byt jest bezcelowy , oni sami nierealni
Jednak ogromnie i głęboko ufają w zbawienie


Ich życie jest proste, banalne chwilami
Ludzie Cienia nie mają przeszłości

Żyją teraz...

autor

Morona

Dodano: 2004-08-19 00:42:00

Ten wiersz przeczytano 456 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie