Ludzka egzystencja

Każdemu człowiekowi, by świat zapełniał się dobrocią i miłością...

,,Ludzka egzystencja"

Przez życie kroczymy
Z bagażem doświadczeń
Na peronach ludzkiej obojętności
Sterczymy, zasłaniając twarze
Pozbawieni miłości pomocy ciepła
Bo niby kto ma nas nimi obdarzyć?
Smutni samotni udręczeni
Nie dostrzegamy światełka w tunelu
Zamknięci za kratami cierpienia
bólu,
łez mórz, oceanów
z twarzami w tych łzach skąpanymi
stoimy –
MY, ukochane Boga istoty
MY – te Ewy i ci Adamowie
Ci wszyscy
Ci sami
Co obdarci z ubrań i okryć
Z obnażonymi wadami
słabostkami wszelkimi
Wygnani z Raju
Ruszyli w drogę
Z tęsknotą za Ojca Domem

Ci
Co tak bardzo chcą być kochani
Lecz co zrobić –
Tak niewielu potrafi serce ofiarować
Tak niewielu płacze nad losem innych
Tak niewielu wzrusza świata cierpienie
Może
mnie
Ciebie
I Ciebie
Tylko nas…
MY – wciąż tacy sami.

autor

Hobbit-Olcia

Dodano: 2009-03-16 20:30:38

Ten wiersz przeczytano 1326 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie