Ludzka nieudolność
Siedząc pośród własnych sideł
Tęsknię do rzeczy
Które nigdy się nie wydarzyły
Kocham
Znienawidzonych
Podążam za
Nieistniejącymi regułami
Rozumiem każdy paradoks świata
Każde niewidzialne piękno
Dotykam swej duszy
I rozrywam ją na strzępy
Sama
Zamknięta w więzieniu
Ludzkiej nieudolności
autor
zagubiona_90
Dodano: 2007-02-01 20:50:52
Ten wiersz przeczytano 422 razy
Oddanych głosów: 6
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.