Lustro odbić...

Nie niszczmy tego czego już nie ma..nie rańmy się...

Zapatrzony w swe lustrzane odbicie,
w swój nieskazitelny strój...
oddalasz się zamykając w swej skorupie.
Skrycie...
Otwiersz swe dłonie gdy ratunku potrzebujesz,
tak bardzo odległy i ponury twój wizerunek.
Otwarcie...
mówisz o swym cierpieniu i bólu,
łzy wylewsz na poły marnego życia...
Bezradnie...
szukasz ratunku...raniąc tych,których kochasz.
Zagubiony w swej zawiści,
plączesz się w okowach swej nienawiści.
Bezszelestnie...
Jak pusty pień stoisz na swym posterunku...
trwasz w swej potępieńczej pozie...
Jak trudno przyjąć Ci paradoks losu,
chaos swego sumienia..
Chłodno...
jak lód zamrażasz swe dni, w szare dni,
wypełnione ogległą podróżą...w nieznane.
Gubisz sens istnienia człowieczeństwa, ludzkości..
rodzisz sam swe cierpienie na nowo...
w bólach tworzysz swój rys historyczny..
Toniesz...
chwytasz się martwej duszy mej...
Giniesz...
nie zaznając spokoju....giniesz

autor

Beatris

Napisany: 2008-02-04 Dodano: 2008-02-04 14:51:45

Ten wiersz przeczytano 427 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie