Mam na imię Oli - 6

W windzie jest ławka, na której leży plecak. Zdejmuję go, wchodzę na siedzenie i sprawdzam, jak daleko jest do sufitu. Sporo brakuje. Nie mówię nic Nadce, jednak mała patrzy na mnie oczami wielkimi jak spodki. No, trochę przesadziłem z tymi spodkami, ale to takie powiedzonko.
Nagle słyszę szuranie nad głową i klapa się otwiera. Widzę okrągłą, czerwoną twarz mężczyzny, który w rękach trzyma skrzynkę po owocach. Przywiązuje do niej pomarańczową taśmę i opuszcza w dół.
Już rozumiem o co chodzi. Z trudem odbieram skrzynię, ale udaje się. Teraz stawiam pudło na ławce do góry dnem. Wdarapujemy się na wierzch. I nie wiem, co dalej robić? Otwór jest za wysoko.
- Weź małą na ręce i podaj mi ją - poleca mężczyzna. - Jestem waszym sąsiadem - mówi do siostrzyczki - nie bój się mnie.
Z wysiłkiem podnoszę Nadię najwyżej, jak potrafię. Po chwili jest w rękach sąsiada. Już bezpieczna. Teraz moja kolej. Jednak zaraz zeskakuję na podłogę, bo mała woła do mnie:
- Prima! Chcę Primę!
- O kurczątko blade! - Tak bardzo chcę opuścić okropną blaszaną puszkę, że zapomniałem o naszej psinie. Przecież tak wysoko nie podskoczy.
Wkładam protestujące trochę zwierzątko do plecaka Nadii, do którego przywiązuję taśmę. Ponownie wchodzę na ławkę, a z niej na skrzynię. Mężczyzna chwyta podrzucony koniec paska. Powoli podciąga plecaczek do góry. Rozlega się pisk Dinki. Potem słyszę, jak klaszcze w rączki. Dopiero po chwili przypomina sobie o mnie:
- Oli, chodź tu! - Nie bój się, ten pan nic ci nie zrobi!
Wreszcie moja kolej! Jako kapitan wyprawy opuszczę tonący okręt jako ostatni. Chwytam pomarańczową taśmę i przewiązuję się pod pachami. Drugi koniec podrzucam, a sąsiad łapie już za pierwszym razem. Po chwili i ja znajduję się na bezpiecznym gruncie. To znaczy obok Dinki, psa i naszego wybawcy.
Cieszę się tak, jakbym spotkał ulubionego wujka. Nadka też, bo trzyma mężczyznę za rękę i podskakuje - to na jednej, to na drugiej nóżce.
- Dziękujemy panu - mówię z radością.
- Pójdę z wami, żebyście nie zabłądzili. Pomogę otworzyć schowek, a potem odprowadzę do domu.
Zgadzam się na to bez wahania.
Wkrótce jesteśmy ma miejscu. Podaję klucz sąsiadowi. Rozlega się lekki zgrzyt. Drzwi otwierają się. Zapalam światło i wchodzimy do środka. Omijam rowery, stojące pod ścianą i podchodzę do szafy. Tata sam zbudował ją z sosnowych desek. Sięga aż do sufitu. Nadia drepcze za mną. Pozwalam jej odłożyć blachę na najniższą półkę.
- Co trzymacie w tamtej drugiej szafce? - pyta mężczyzna, który wszedł za nami.

cdn.

autor

szadunka

Napisany: 2016-05-08 Dodano: 2022-07-08 15:16:28

Ten wiersz przeczytano 1973 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Wolny Klimat Ciepły Tematyka Dla dzieci

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie