Martwe.Kocham!

Nienarodzone jeszcze dziecię.
Już martwe.Kiedy było żywe? Kochałem je przecież!
Niczyja wina. Bóg jeden wie, czemu to służyć miało,
czyżby to dyktator jakiś, czy zbrodniarz, bez którego świat będzie jeszcze wspaniały?
Czyżby to śmiech szaleńczy Stwórcy, jakiś plan z tajemniczym morałem?
Że dziecko w łonie, przed chwilą spłodzone, dziś już martwe. Na amen.
Kochałem i kocham je, choć nie nakarmimy razem gołębi,
W które niebo patrzeć mam, by doszukać się odpowiedzi?
Chciałem usłyszeć:Kocham cie tato,
A usłyszałem dowcip, co nie śmieszy. Trochę mroku, a może aż zanadto.
Chciałem być ojcem marzenia, chciałem głaskać niewinność słodką jak wiara w lepsze jutro,
a dotknąłem rozpaczy w czystej postaci. Rozpaczy, co nie strawi wody zamienionej w dzbany smutku.
Dajesz życie, by powiedzieć, żeś władcą jego,
by udowodnić, że nic nie dzieje się, bez palca Bożego.
Ale wiesz co Boże? Masz humor zepsuty, zgniły trochę.
Bo kochałem dziecię, co nadejść miało. Martwe teraz. Kocham...

autor

rebel

Napisany: 2009-08-09 Dodano: 2009-08-10 16:06:07

Ten wiersz przeczytano 606 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie