W martwym obliczu swego ja

W martwym obliczu swego ja,
Tożsamość niczym mgła,
Córka ciemności i zgorszenia,
Nie pamięta swojego imienia,
Noce nazwały ją jedną ze swoich gwiazd,
Gdy bladła rozrzucały po niebie jej blask,
By mógł nastać świt, w porannej rosie zbierała łzy,
Dzień zamykał ją, musiała walczyć o swoje sny,
Dziecko zrodzone nad przepaścią ciemności,
Zabrakło dla niej sensu- Miłości,
Dziecko inyruz, w martwym ciele rzeczywistości,
Obiekt klęsk, zamknięty w celi samotości,
Dziwne zabijali ją wszelkimi sposobami,
Nie było reguł, nie było granic,
Walczyła o siebie, o to żeby być kimś,
Tyle razy nie miała odwagi już żyć,
Nadal patrzy na siebie, nie widząc nic,
Tak bardzo ją boli, że nie chce jej nikt....!