Mecz

Dwudziestu dwóch chłopców, sam nie wiem dlaczego,
Półtorej godziny po trawie wciąż biega.
Bez względu na aurę, czy w deszczu, czy w słońcu,
Zmęczeni, spoceni, ganiają bez końca,

I każdy z nich piłkę chce bardzo dogonić.
Niestety nie mogą używać swych dłoni,
Więc nogą ją kopią, by znów za nią pobiec.
W dodatku próbują zabierać ją sobie,

A przy tym potrafią popychać się dziarsko
I nogi podstawiać, czy krzyczeć lub parskać,
Zaś kilka tysięcy krzyk z trybun podnosi,
Jak dzieci się ciesząc, kto dłużej i głośniej.

Pan z gwizdkiem za nimi też gania z mozołem,
Więc ja widowisko mam bardzo wesołe.
Też lubię pokopać, lecz ziemię w ogródku,
Gdyż wtedy znikają złe myśli i smutki.


29.04.2009

autor

Skaut

Dodano: 2009-04-30 00:00:53

Ten wiersz przeczytano 5741 razy

Oddanych głosów: 46

Rodzaj Sylabotoniczny Klimat Wesoły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie