Mgła

Zewsząd mnie smutek otacza,
Wysysa szczęście, przytłacza...
Już przestałam oddychać powietrzem,
Nie wiem czy uśmiechnę się jeszcze...

Ten smutek otula niczym mgła,
Nie zniknie nawet gdy będę biegła...
Mgła jak chmura z lodu me serce wychładza,
Po całym ciele i umyśle się rozprowadza...

Jedynie ciepły podmuch wiatru rozwieje tę szarość,
Druga osoba mi pomoże, pojawi się radość,
Sam widok tego kogoś sprawi,
Że całe moje serce żar namiętności strawi...

Jego uśmiech, piękne dłonie,
Sposób w jaki całuje me skronie,
Wszystko to powoduje, że zapominam o mgle,
A przecież stoję w miejscu... Nie biegnę...

autor

ko;pytko

Napisany: 2008-01-05 Dodano: 2008-05-17 00:13:37

Ten wiersz przeczytano 496 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie