Miasto

Miasto magiczne, wieczne i głośne.
Piękne, radosne, minionych miejsc i śladów pełne, przyciąga marzycieli,
jak życia barwnej karuzeli.
Uwiedzeni chwilą uliczni artyści,
żywy teatr teatr lalek pokazują.
Sprzedawcy życia, kompozytorzy, sklepikarze,
na Rynku szczęście przynoszą portretów malarze.
Dorożkarz się zbliża, kataryniarz trąbi,
papuga pióra stroszy, wdzięcząc się do gości.
Kwiaciarka z koszem kwiatów tu obok przechodzi,
mim prześmiewca ją mija.
Życie gra, może parodiuje, bo przecież nie żartuje.
Miasto tak głośne i antyczne,
nie to o nim, bo moje jest małe i ciche.
Dziś w kartkach pamiętnika kwiat znalazłam,
dotknęłam, zamieniłam w popiół.
Zimno dziś, za oknem wiatr płacze,
jagody jem, one z malinami dziś w parze,
dorodne są, jakby były w królewskim pucharze.
Moje miasto prowincjonalne,
i ten kwiat co o przeszłości pamięta.
Nerw zielony jeszcze wcale się nie buntuje,
że niczego pewnie już nie zbuduje.
To nic, tu jestem szczęśliwa.

autor

Annna2

Napisany: 2020-07-31 Dodano: 2020-07-31 11:18:44

Ten wiersz przeczytano 1245 razy

Oddanych głosów: 27

Rodzaj Nieregularny Klimat Ciepły Tematyka Ojczyzna

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie