O milczeniu

/proza/

Przyszpitalna przychodnia. Duszno i tłum.
Pacjenci rozmawiają o swoich chorobach, snach.
Denerwują się na lekarza, który poszedł
kogoś zatrzymać.

W tej chwili powinniśmy milczeć
przed drzwiami. Nie każdy chce, niektórzy wciąż pukają. Boże,
ten hałas jest nie do wytrzymania.

Czekam. Jest pierwszy września. Patrzę na dwie fotografie
i cały czas przekręcam bransoletkę.
Nie potrafię opanować tego odruchu. Powinnam przestać.
Jest delikatna, może się zerwać,
wtedy kolorowe koraliki rozprysną
po podłodze. Nie mogę jednak przestać.

Dotykam każdego po kolei i fotografii.

Dziewczynka, na tej starszej ma 8 lat, kokardę we włosach,
skromną sukienkę, opaskę na ramieniu.
Uśmiecha się - jest dzieckiem szczęśliwym
na zdjęciu. Nazywam ją Iskierka,
tak najodpowiedniej, ze względu na oczy. Milczy.

Lekarz nadal nieobecny. Chce mi się pić.
Jak dobrze móc napić się wody, móc swobodnie przełykać.
Zwykły, mały łyk wody. Nic więcej.

Dziewczyna z drugiej fotografii zadarła głowę, patrzy
gdzieś w dal. Nieobecna, czuję jednak
jej spojrzenie. Zna moją bransoletkę. Jestem pewna,
wciąż widzi, że noszę. Milczy.

Obydwa zdjęcia czarno białe. Tutaj nie ma szarości.
W tym przypadku nie ma szarości. Na poczekalni
kolory też są
wyraźnie określone.

Przesuwam palcami po koralikach.

Uśmiechają się. Mówią coś, tylko tak niewyraźnie słychać,
bo ludzie wokół... Boże,
jak dużo mówią, jak dużo mówią. Jak mówią?

Nie rozumiem... O jakiś zwierzętach, roślinach, kopulacji.
O swoich najważniejszych światach i narzekają
na lekarza, że nie powiedział na jak długo znika.

Gość w za ciasnej koszuli odmawia różaniec. Pytam, czy pomaga?
Twierdzi - to taka mantra - wycisza, wycisza.

Kobieta nerwowo licząca drobne, przystaje. Krzyczy -
dlaczego? W tej samej sekundzie odwraca się. Odwraca
i wybucha śmiechem. Nie rozumiem. Nic nie rozumiem.

Mówię, że czasem trzeba zrobić przerwę,
że możemy poczekać te kilka godzin. Przyznają mi rację,
ale nadal krzyczą i wciąż tak głośno biegną.

Wraca lekarz, jest smutny. Pochyla głowę. Milczy.

autor

cii_sza

Napisany: 2017-08-02 Dodano: 2017-08-02 19:10:32

Ten wiersz przeczytano 1370 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Monolog Klimat Smutny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie