Miliardy samotnych cesarzy

Wszyscy pasiecie się na trawie mojego mózgu.
W jego fałdach mutują fale i prąd elektryczny,
pączkują martwe i ruchliwe konstrukty.

Nie ma niczego oprócz rozbieganych sygnałów,
szukających właściwych dekoderów,
w których zmyślają się kolaże maskujące próżnię.

Mogę poczuć, czy jeszcze macie skórę,
daremnie przeciskać się przez ścianę,
prostą chemię ubrać we włoskie sonety.

W akcie szału mogę was zniszczyć.
Cesarskim skinieniem skreślić z map,
jednak samemu tracąc tron.

Co dzień rodzi się i niknie mrowie cesarstw.
Bracia i siostry w materii, władacie po jednym.
Może błądzi w nim mój fantom.

autor

valanthil

Napisany: 2020-04-11 Dodano: 2020-04-11 13:12:49

Ten wiersz przeczytano 2409 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Wolny Klimat Obojętny Tematyka Ciało

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie