Miłość ponad... Proza.

Gdy jesienny wiatr wyprawiał harce z pożółkłymi
liśćmi, a wczesny szary zmierzch zapadał po rubinowych
blaskach zachodzącego słońca pojawiłeś się w mym
życiu na podobieństwo letniej bryzy rozwiewając
smutek, który trapił mnie od lat.
Byłeś mi liną kotwiczą, której się uczepiłam
usiłując odciąć się od przeszłości, promieniem
słońca w deszczowe dni, gdy otoczyłeś mnie miłością,
której tak bardzo pragnęłam. W sercu moim zakwitły
róże szczęścia wraz z radością.
Obłoki smutku nie zasnuwały już pogodnego
nieba, melodyjne pieśni miłości brzmiały tak
prawdziwie, a dobroć wyzierała z dotyku twych dłoni.
Wierzyłam, że nikt i nic nie zdoła zniszczyć, ani
odebrać naszego szczęścia.
Żyłam w świecie iluzji , jak by wszystko co realne
przesłoniły martwe liście, później zrodziły się
myśli niczym kometa przelatująca przez umysł,
zwolniły taniec i zaczęły się układać we wzór
niczym kawałki z potłuczonego naczynia.
Słońce podobne do ognistego słonecznika
skryło się za dalekim horyzontem,
by ogrzewać kogoś innego.

Tessa50

autor

Tessa50

Dodano: 2010-01-03 07:52:52

Ten wiersz przeczytano 800 razy

Oddanych głosów: 29

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie