Miłość Posejdona...

Oczy przemrożone nagim wiatrem-
przekute stalą...
Moje ręce zaciśnięte na ironicznej obręczy-
już się nie boję...


Oczy jeszcze nie dotknęły piekła-
gdy płonę...
Umysł wypełniony rakotwórczą świadomością-
już się nie boję...


Brudna od wszechobecnej bezczynnej dobroci-
straciłam siebie...
Żyłam na tym chlebie powszednim-
ale już się nie boję...


Fala związana krzykiem-
ta chwila...
Czuję miłość Posejdona-
już się nie boję...

autor

BlackWhite

Dodano: 2006-06-12 12:47:59

Ten wiersz przeczytano 459 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie