Miłość przyzwyczajeniem jest s

Gdy miłość twa odchodząc, zostawia cierpienie,
albo szuka odbicia w minionych wspomnieniach.
Ból zamienia tęsknotę na złudne wzruszenia,
zostawiając za sobą swe zauroczenie.

W jej Anielskim posmaku lawendowy zapach,
odurza jak narkotyk białych maków cieniem.
Łzy się w perły zmieniły tęczowym olśnieniem,
spinając barwy nieba i polany w kwiatach.

Szkoda tylko miłości co dziś już nie płonie,
którą zawsze pragnąłem w swym sercu, rozpalić.
Wziąć jej duszę zranioną, otulić w swe dłonie -

by klęknąć przy ołtarzu i móc się wyżalić.
Może słowa powrócą gdy w snach je odsłonię,
i Bóg nasze dwa serca w jedno zechce scalić.

autor

Stumpy

Napisany: 2000-03-17 Dodano: 2018-03-17 09:59:09

Ten wiersz przeczytano 818 razy

Oddanych głosów: 23

Rodzaj Sonet Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie