Miłosna impresja

Jeśli stwórca dał malarzom siłę zatrzymywania czasu to kochankom moc jego przedłużania.

Ślad pędzla na płótnie rdzawo się rozświetlił.
Mistrz kreśli kontury, złotem cień podkreślił.
Srebrzyste obłoczki pochłania cień nocy,
Ze wschodu nadchodzi demon czarnej mocy.

Istoty na Ziemi cień swój utraciły,
Przestraszone nocą w gromady się zbiły.
Gwiazdom migotliwym prośby swe składają,
O spokój tej nocy nisko się kłaniają.

I znów ręka sprawna po płótnie tam śmiga,
Farbami się bawi, z fantazją się ściga.
Gromadę las kryje i do snu układa,
A księżyc nieśmiały na niebo się wkrada.

Chłonąc mistrza dzieło, piękne i potężne,
Słyszę jak pod drzewem szept się niesie tkliwy,
Coś tęsknie zawodzi, serce bije mężne.
A uścisk gorący, miłosny, żarliwy.

K. Puchała

Tym, którzy przemijanie wykorzystują jako siłę do przemieszczania sie w czasie.

autor

stary

Napisany: 2006-10-02 Dodano: 2006-10-07 10:09:52

Ten wiersz przeczytano 566 razy

Oddanych głosów: 41

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie