Mocarz

Ile na barkach dźwigasz nieb błękitnych,
jak Atlas – siłacz, w rozkroku stoisz
twardo i trzymasz niczym ten filar,
by nie runęło na głowę komuś.

Mocarzu, który to już parasol,
pod wiatr z drutami na połamanie
i deszcz, i burza nie są zbyt straszne,
kiedy wytrwale jesteś na straży.

Czy ci nie mdleją dłonie ku górze
wiecznie trzymane bez piór aniołów,
są długie, lecz chmur - nie dają rady
wszystkich przegonić znad głów kochanych.

Ile sił trzeba, aby sklepienie
codziennie było na swoim miejscu,
by się udało przychylić nieba...
To pieśń pochwalna o twoim sercu.

autor

marcepani

Napisany: 2018-03-11 Dodano: 2018-03-11 13:57:24

Ten wiersz przeczytano 1057 razy

Oddanych głosów: 35

Rodzaj Wolny Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie