Mój Beethoven (proza)

To zdarzyło się na prawdę https://www.youtube.com/watch?v=iIYUXg0QQxg

Pogodny dzień w Parku Łazienkowskim, szłam bez celu, by się jak to mawiają wyciszyć wśród zieleni. Usiadłam na ławeczce na wprost pomnika Chopina i zastygłam w bezruchu, aby nic nie uronić z cudownych dźwięków, jakie do mnie docierały. Pan we fraku grał na fortepianie i przyszłam w chwili, gdy do uszu dotarły tony „Do Elizy” Beethovena, czar tej melodii zatrzymał,a następnie była „Sonata Księżycowa”. Nikt nie odbierze tych wrażeń, które były moim udziałem. Moje skołatane nerwy ukoiły tony przepięknej muzyki odtwarzanej na żywo. Nawet przelatujące nieopodal ptaki nie zdołały zakłócić tego przedsięwzięcia. A zapach kwiatów, drzew i krzewów dopełniał reszty. Na ścieżce ujrzałam pawia, jak się napuszył i pokazał swój cudny ogon, czyżby i on przyszedł pozachwycać się muzyką?.
Nie jestem w stanie oddać tego nastroju chwili, w jakiej się znalazłam, staram się jedynie przekazać wam emocje melodyjnego przekazu. Zauważyłam, że przyroda dostosowała swoje walory do tej sytuacji i pozwoliła w tym uczestniczyć. Wracałam zachwycona i zauroczona, a w uszach brzmiały znane melodie potęgowane szumiącym w konarach wiatrem. Wiecie co, tak sobie wyobraziłam, jakby zefir dyrygował niewidzialnymi muzykantami, to było niezapomniane wrażenie.

autor

BaMal

Napisany: 2016-01-17 Dodano: 2016-01-17 19:37:25

Ten wiersz przeczytano 1446 razy

Oddanych głosów: 25

Rodzaj Bez rymów Klimat Rozmarzony Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie