Mój dom

W tęsknocie za miejscem, gdzie stałem się człowiekiem...

W ciągu dnia mam wolną chwilę, poświęcam ją na żale.
Tęsknię za moim domem, za tym co jest z nim związane.
Życie często płata figle, nie wiadomo co w nim dane,
Opuściłem szybko miejsce, w którym kiedyś dorastałem.
Na innej ziemi żyjąc topię się w oceanie tęsknoty,
Często czuję się tak, jakby brakowało mi wody.
Gwałtowny zanik swobody, a w głowie różne refleksje.
Pretensje do losu, myśleć o tym już nie chcę.
Bo tak brakuje mi tego, dziś już tego nie widzę,
Nie ma przy mnie tych ludzi, znikły znajome ulice.
Chciałbym znów tak po prostu poczuć tamto powietrze,
Zatrzymać się tam w miejscu, i stać tak już wiecznie.
Póki co będę czekał, aż zobaczę swoją ziemię,
Miejsce, gdzie swój rozdział napisało me istnienie.
Wtedy zamknę swe powieki, i podziękuję Bogu,
Za to, że sprowadził moje serce znów do domu.

autor

niepoprawny_romantyk

Dodano: 2011-04-14 01:26:45

Ten wiersz przeczytano 607 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie