[ mój własny pogrzeb ]

Nie mogę dłużej tak, już nie chcę
Biorę linę długą i grubą
Idę w ciemny las
Kilka zbłąkanych myśli i zbędnych łez

Szukam odpowiedniego drzewa
Jest
Wysokie, szerokie o grubych gałęziach
Postanowiłam już ostatecznie, wieszam się

Zawiązałam dobrze linę
Pętle założyłam na swą szyję
Jedna myśl jeszcze, kocham go i ... skok
Zawisłam nad ziemią, która mnie wychowała

Rano rodzice czytają list :
Przepraszam, musiałam.
On sms-a odczytuje :
Tam gdzie mnie pocałowałeś pierwszy raz.

Za późno na słowa, lub jakieś czyny
Skończyło się me cierpienie
Nie zapłacze już nigdy
Nie będę już kochać i cierpieć

Unoszę się teraz pośród chmur
Widzę, widzę wszystko
Tak, to mój pogrzeb
Mój własny, pogrzeb

Wszyscy ubrani na czarno
Mama płacze, ach jak mi jej żal
Tata ją wspiera, musicie być silni
On ...? Stoi sam, wszyscy się odsunęli od niego

Pytanie tylko dlaczego?
Stoi, twarz ma opuszczoną w dół
Uronił łzę, ma wyrzuty sumienia chyba
Kocha ? nie wierze już temu słowu

Przyjaciele, których nie miałam stoją i płaczą
Tylko za kim? Za mną? Byłam im obca przecież
Niech płaczą, może zrozumieją coś
Nie żal mi ich, płaczcie za moje cierpienie

Teraz jest mi dobrze, delikatnie kołyszę się wśród chmur
I tylko żal mi rodziców, tak mnie kochali
Dali mi wszystko co miałam, dziękuję

Przepraszam Was, moi drodzy taki koniec mój, Zawiniłam, lecz nie rozumiałam, uciekłam ...
Musiałam uciekać, przed miłością do Ciebie
Chciałam, mogłam czy też musiałam ?

autor

zgubiona

Dodano: 2007-06-02 21:12:42

Ten wiersz przeczytano 484 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie