Moja liryczna bulimia

Podpieram się o srebrną stalówkę.
Ostatnio mam coraz mniej myśli,
i może dlatego czuje się nienasycona....
Patrzę na kartkę,
widzę na niej grubość moich marzeń,
widzę przetłuszczone rymy...
Dziwne_ bo choć spoglądam na dostatek
to sama czuje niedosyt...
Nie.. już tak dłużej nie wytrzymam
spoconą dłonią sięgam po kilogram słów,
pare tłustych epitetów, popijam to przenośnią...
Mam do siebie pretensje, i znowu czuje wstyd.
Znów spoglądam na to ciało-
sto kilogramów poetyckiego gówna zwisa ze mnie...
Już z przyzwyczajenia wkładam palec
musze to przecież wyrzygać z siebie..
Wypluwam całą ortografie, i gramatykę....
a na gruncie moich wymiocin buduje się
na nowo miłość do wystających kości...
bladej kartki, i krwi która coraz wolniej krąży w stalówce..

autor

Anioł_samotności

Dodano: 2005-03-15 17:31:14

Ten wiersz przeczytano 389 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Bez rymów Klimat Zimny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie