Moja podróż

Siedząc samotne wśród cierni smutku i nienawiści
Wśród dusz w ciemności pogrążonych
Walczę z umysłem smutkiem zawładniętym
Chcącym serce żalem swym zarazić

Serce niczym statek kołysze się na morzu
Raz wznosząc się do bram niebieskich
By na skrzydłach szczęścia łatać
To znów zapada się w morzu
Gotowe by w głębinach utonąć w zapomnieniu

Nagle wstaje z pośród zmarłych
I otrzepuje się z kurzu zapomnienia
Ruszam przed siebie drogą ku światła
Lecz czy na niej wytrwam czas pokaże ...

autor

Rzepciu

Dodano: 2007-10-02 15:35:33

Ten wiersz przeczytano 456 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie