Moja samotność

Siedzę w ciemnościach pokoju...
z dogasającą iskierką nadzieii,
wiatr puka do okna niosąc białe płatki z nieba.
Lubię tę chwilę samotności...
nie czując za plecami cienia.

Oddycham powoli niewidzialnym powietrzem,
udając, że w mych myślach Ciebie już nie ma
i pragnę by tak zostało na zawsze...
czyżby tylko tyle do szczęścia nam było trzeba?

Nagle wybucha płomień uderzając we mnie
ze zdwojoną siłą, rysuje z przeszłości cienie,
a zdawało mi się, że już wszystko się skonczyło,
że tym razem nie powróci Twoje wspomnienie.

Jednak zaczynam walkę od nowa.
Czas płynie nieustannie, ucząc mnie
mijać Cię powoli ze spuszczoną głową,
aby czasem w Twych oczach znów się nie zagubić,
bo jestem z tych ludzi, którzy uciekać wolą.

autor

*eveline*

Napisany: 2007-01-29 Dodano: 2007-01-29 18:13:01

Ten wiersz przeczytano 391 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie