Moje blokowisko (sonet iii,...

Szary mur już przerósł nawet wyobraźnię
i o krok przede mną, stoi martwy, jakby
wszystko prześcignąwszy wpadł na własną ścianę
i nie mając gdzie iść, to co za nim miażdży.

Elewację obrósł sprej jak barwny porost
Nic tutaj nie kwitnie więc i nic nie umrze.
Gdzieś przy sklepie człowiek z ogoloną głową
Pragnąc wybić okno, roztłukł własną duszę.

Co nam pozostaje nad biały proch amfy
Z czarnym naszym prochem zmieszany przedśmiertnie
Niczym zagęszczony dla umysłu barwnik

I jedna myśl niema, co pełznie za nami
I pyta się cieniem, na ile żyjecie
na ile, jak bardzo, jesteście już martwi?

autor

Zygfryd

Dodano: 2009-09-16 14:40:17

Ten wiersz przeczytano 435 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie