Moje człowieczeństwo

Czuję się człowiekiem, przesiąknięta do szpiku kości swoim człowieczństwem i tak bezradna w obliczu tródu,
bezbronna...a podobno stworzono mie na obraz i podobieństwo Najwyższego...

Płacze jak człowiek,
z byle powodu i histerycznie,
w cierpieniu nie dostrzegam niczego więcej oprócz bólu,
upadam pod najmniejszym ciężarem,
łamię się kiedy tylko coś jest nie tak,
uciekam od trudności zamiast stawić im czoła,
nie nadstawiam drugiego policzka gdy ktoś mnie uderzy,
uciekam, znikam, łamię się, poddaję...

Nie stworzono mnie na pewno na niczyje podobieństwo,
uczyniono ze mnie jedynie niewyraźną i marną kserokopię....

autor

szajbuska17

Napisany: 2005-08-30 Dodano: 2005-08-30 07:50:53

Ten wiersz przeczytano 476 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie