Moje ostatnie bolero

Odejdzie znowu noc. Przeminie za nią dzień.
I toczy mi się tak uparcie życia kamień…
Na szklanki puste dno opadnie kilka łez
po ludziach, których brak, po których został cień.
Nie tuli już do snu przeszłości wspomnień sto
spłowiałych niczym papier, wytartych niczym tło…

Odejdzie znowu noc. Przeminie po niej dzień.
Tak toczy mi się wciąż uparcie życia kamień.
Nic dziś nie cieszy mnie i gorzki mają smak
najsłodsze z słodkich chwil; właściwie to ich brak…
Gdy trawi co dzień ból tęsknot za nie wiem czym,
jedynie czasem mi papieros doda sił.
Największe z wielkich słów znaczyć zaczęły nic,
jak w kroplach prosto z chmur samotne słone łzy.
Rozstania, których ślad wciąż w pustym sercu tkwi,
w pamięci ciągle mam, nie umiem zatrzeć ich…

Przeminie znowu noc. Odejdzie za nią dzień.
Tak toczy mi się wciąż uparcie życia kamień.
Nie kochać – to już wiem. A jeśli, to bez braw,
by nikt nie rzucił mnie, jak się wyrzuca psa.
I by nie trafić znów na „przyjaźń” marną, złą,
co już nie zdziwi mnie, choć zrani drzazgą swą.
Obojętności chłód, samotność nocnych trwań
niech starczą mi za cud wśród zgiełku wielkich miast.
Już nie dam nabrać się na życia podły kant,
że mógłbym więcej mieć, mieć więcej niż już mam…

autor

Adnotacje

Napisany: 2005-08-07 Dodano: 2005-08-08 08:38:42

Ten wiersz przeczytano 385 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie