Monologi - Dialogi

(Recepcja, Uczucie, Spontan)

- Głosy z ciemności wołają ku powierzchni planety, która się wygina i wyłamuje ręce,
na wierzchu od dawna pustka i skorupa zastygła,
wulkany nieczynne. Stwierdzenia i stwierdzenia. Nic nie przerywa długiego zapadania się. Nie chcę (przebłysk Ja) znać prawdy i pamiętać. Kielichy...
Chcę tylko pić z rzek zapomnienia.
Deszcz i wiosna już nie potrafią przebudzić ze snu człowieka, mnie (pączkowanie albo lustro, świadomość samego siebie).

(Aktor)

- Ja, Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Proszę pana psychologa, co pan na mnie patrzy (moment, w którym ja uświadomiło sobie istnienie superego i siebie), to dla pana ten popis, psychiczny rozwój. Czy pan to widzi (Aktor epatuje Superego)? Może to „ja” do „siebie” piszę (przed chwilą mówiło). Ja do wyodrębnionej części ja. Tej, co ocenia (oceniała) tę część ja, która teraz pisze, część popisującą się (ale jakby przechodzącą w refleksję).

(Refleksja)

- Oddam głos obserwatorowi

(Przyjaciel)

- Nie jest to możliwe. On milczy, on zawsze czyha na błąd.
Jest nieuchwytny i oddala się, gdy chcesz na niego spojrzeć.
Twój anioł stróż.
On się patrzy. Jest niemy. Myśli jego są ci znane. Mówi do ciebie, gdy ty działasz, ale to co mówi, to tylko ocena tego, co ty robisz. Nie ma swoich odczuć. Jest tylko komentarzem do żyjącego (do ja działającego)

(Refleksja)

- Teraz jest nas trzech. Kto mówił do mnie o obserwatorze? To mówił mój przyjaciel. Ktoś, kto się chyba przejął moim stanem. Część ja do towarzystwa. Mówiłem do siebie poprzez niego, poprzez przyjaciela, część ja reprezentującą mnie, jak kogoś innego, ale też żywego. (i jednego ze mną, choć będącego tylko głosem. Do niego zwracałbym się na ty) Wszystko to jeden organizm.
A gdy „mówiłem” (przyjaciel mówił) o kimś zupełnie trzecim (już czwartym), że obserwator jest komentarzem do „żyjącego”. To „żyjącego”, kogo „żyjącego”?
Nie wiem czy to nie jakiś schemat (tak schemat zadany samemu sobie to istota działania aktora) Dopełniacz. To był wyłącznie opis, coś martwego, „żyjącego”, jak „padającego deszczu”, ”świecącego słońca”. Określenie stanu, cechy. To o kimś mi niedostępnym. Bardziej niedostępnym niż ten niemy obserwator, który mówi (o którym przyjaciel mówi) ostatecznie, że jest komentarzem. Gdybym zamiast żyjącego powiedział żyjący? Tak, to by było to samo, tylko że z mniejszego oddalenia. To „żyjącego” jest ujęte z większego oddalenia. Coś na kształt czasu przeszłego.
Ale wtedy ja słuchało przyjaciela, było słuchaniem, żyjący był słuchaniem, a dysponował pamięcią o sobie z przeszłości, o „żyjącym”. Wydaje się że pamięć o sobie posiada ja działające, pamięć obserwatora, to coś zbędnego, wypalone na kamiennych tablicach - no może, raz na jakiś czas, coś innego wypalane jest. Przyjaciel zaś budzi się, przychodzi i odchodzi, jak duch. Refleksja też może pamiętać, filozof to ja refleksyjne, wie o swych teoriach, gdy się budzi z rana.

&. Jedna uwaga. Słuchanie, uciekanie to instynktowne działania, w nich nie ma aktorstwa, pierwsze aktywności żywej istoty to spontaniczne działanie, jeszcze wyzbyte aktorstwa. Odmiana ja działającego, z niego dopiero aktor. Z czasem całe działanie to aktor u niektórych.

autor

Senograsta

Napisany: 2024-05-08 Dodano: 2024-05-08 21:45:22

Ten wiersz przeczytano 172 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Monolog Klimat Refleksyjny Tematyka Przyroda Okazje Pierwszy Dzień Wiosny

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie