Morze

Morze

Na morzu bezkresnym,
Gdzie nie ma początku, nie widać też końca,
Na tym pustkowiu wiecznym,
Gdzie fale złociste od słońca,
Widać punkt niejasny, odmienny,
Inny niż wszystko wokół,
Ponury... Ciemny...

Ten punkt to tratwa,
A na niej życie moje,
Ciemne... Pomure...
Inne niż piękne morze świata wokół.

Każda z tych fal złocistych
To jedna, szczęśliwa dusza,
Która znalazła swe miejsce w życiu...
I tworzy przepiękny obraz szczęśliwości...

A może ... skoczyć z tratwy
I stać się tą falą szczęśliwą?
Może nie warto być sobą na tych deskach,
A skoczyć do tych dusz i stać się jedną z nich?!

Tak! To jest to! Skaczę!
Już, już, jestem na krawędzi, tylko krok...
Nie... To złudzenia...
To nie są prawdziwe fale złociste, szczęśliwe...

To jest głębina... A w niej ciemność wieczna...
Skoczę, przestanę być sobą,
Znów opanuje mnie ciemność, z której się wyzwoliłem...
Muszę zostać na tratwie...
Dopłynąć do końca,
Którego nie ma...

Michał G. 30 grudnia 2006 Węgrów

autor

Manverus

Napisany: 2006-12-30 Dodano: 2006-12-31 13:31:44

Ten wiersz przeczytano 517 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Nieregularny Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie