Może jeszcze kiedyś?

Te dwie chwile
na oślep biegające
w mózgownicy wuja Stefana
zostawiły ślad,
trwały ślad po sobie.
A po tamtej?
Ona.
Ona jest boginią,
które zamieszkują gdzieś,
na krańcach świadomości skrywane chwile.
W najgłębszych załamkach nieistnienia.
Tylko wuj Stefan z racji swojego wzrostu
widzi,
dostrzega, ogniste języki,
złamaną strzałę,
miedziany grot,
dotyk Bogini,
i niespełnienie.
To chyba wszystko.

autor

13-13-13

Napisany: 2009-11-07 Dodano: 2009-11-07 20:36:06

Ten wiersz przeczytano 518 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie