Mury ludzkiej nietolerancji...

Kochała nocne rozmowy
Stawały się coraz ciekawsze...
Był niczym piękna muzyka
Ciepły głos w słuchawce...

Wpatrzona godzinami
Na postać z fotografii
Dbała by to co pielęgnuje
Nigdy już nie stracić...

Karmiona marzeniami
Wypływała jak wiele kobiet
Na ocean wyobraźni
Który każda ma w sobie...

Złe godziny goryczy
Wynagradzała sekunda
Powoli tworzyła zarysy
Nowego, lepszego jutra...

Dłoń pomocna pomogła
Odbudować ruiny, zgliszcza
Opatrzyła przez gruz
Zranione delikatne skrzydła...

Teraz wie, czuje to mocniej
I twardo pod wiatr idzie
Ten wiatr to ludzie słowa
Ostre jak miliony igieł...

Natrafia na mury ludzkiej
Nietolerancji wciąż
Jej miłość niezrozumiana
To jej jedyne oparcie i broń...

I choć okrutnicy chcą
By upadła znów na dno
Ona nie przestanie kochać
Bo całym sercem kocha ją...

autor

.siostra.nożownik.

Dodano: 2006-11-21 15:46:21

Ten wiersz przeczytano 397 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie