My, samotni

Spala mnie słońce, bawi się siłą swego ciepła rzucając nim we mnie, jakby powiedzieć chciało,
nie uciekniesz przed świadomością, że tylko to ciepło ci zostało.
Ale ja uciekam, chowam się w jaskini zapomnienia,
nie wyjdę stąd, poczekam, aż skończy się świat, wolę mrok od zatracenia.
Zimno tu i ciemno, nie widać nic i nie słychać,
i tak jest lepiej, przynajmniej jeszcze teraz, nie muszę szczęścia mijanych ludzi z powietrzem wdychać.
Nie musze żałować, nie muszę płakać, zajęty myśleniem o strasznym chłodzie mroku,
chciałbym nie wychodzić już stąd, lecz natura, choć zgubna, nie pozwoli nie wierzyć, że kiedyś jeszcze usłyszę : kocham.
Strzepię okruszki zimnej skały, pora wrócic do rzeczywistości,
tam już diabeł do pieca dokłada, już martwe dusze wyją w bezsilności.
A obok piękne Anioły, przechodzą nie spoglądając poniżej linii swego spełnienia,
i tak trwa ten bal niezrównoważenia.
Łzy samotnych zmywaja z ulic resztki szminki kobiet, co codziennie całują ziemię,
kobiety zepchnięte w samotnie, zachłannie wdychają drogi perfum mężczyzny, co przeszedł zapatrzony w niebo.
Papierki z cukierków, zrzucone z słodyczy miłości, fruwaja w powietrzu i krzyczą uśmiechem,
a my, samotni, za szybko uciekamy do domów, nie chcemy, by dostrzegł ktoś, że boimy się siebie.
A każdy mówi: uśmiechnij się, będzie lepiej.
Ale każdy to nie my, więc nie wie.
Że każdy dzień jest przegraną walką z nadzieją, każdy dzień stracony,
każde pragnienie pozostaje pragnieniem, a każda kromka chleba codziennością boli.
Każda noc odpoczynkiem i niech nie kończy się wcale,
bo tam, w jutrze nadal trwa bal niezrównoważonej woli, by nie każdy był.Nie każdy życiem się upajał.

autor

rebel

Napisany: 2007-03-29 Dodano: 2007-03-31 13:28:58

Ten wiersz przeczytano 576 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie