Myślałam

Myślałam, że zmierzch wiecznie trwać będzie
Ponura szarość pochłonie mą codzienność…
Myślałam, że teraz już na zawsze wszędzie
Czeka mnie zwycięska mroku niezmienność

Nieznośne uczucie twej tak dalekiej bliskości
Niczym śmiertelny jad truło mą duszę i serce
Dręczone żalem do losu, spragnione czułości,
Której dać mi nie mogłeś acz pragnąłeś wielce

Czas płynie niczym wartka rzeka, nieubłaganie
Zmienia miejsca, ludzi, zdarzenia, dzieje świata
Dojrzałam. Wiem, nie było miejsca na kochanie
Dwojga przeznaczonych sobie dusz tamtego lata

Tyś bez winy i jam niewinna – czy złośliwy żart
Niebios czy losu ironia? Zostawmy już spór ten
Bez rozwiązania. Rozdano nam nową talię kart
Więc zagrajmy raz jeszcze zanim przyjdzie sen.

Niech nie ty moim królem, królową będę nie ja
Nie zgasła we mnie jeszcze życia iskra raz dana
Widzę blask w półmroku – niech blask ten trwa
Nim ujrzę swój cel, wciąż smutna, już nie sama.

autor

emmanuel

Dodano: 2009-02-14 18:39:07

Ten wiersz przeczytano 491 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie