Na co to komu? - Scena 5.

Scena 5.

(w której, z dialogu przy stole, dowiadujemy się o imć Polikarpie Stażowskim, w latach posuniętym,
w wieku lat ponad 50, okolicznym ziemianinie, który w stanie kawalerskim pozostawał do dni obecnych,
a teraz na stare lata byłby się do młodej żony przytulił i do jej ślubnego wiana)

Baronowa:

Horacy, Horacy! Co za zamieszanie?
Niech Dobrosłuch prędko podaje śniadanie.
Przez te, naszej Jagny, dziecinne wapory
wszyscy głodni chodzą i ktoś będzie chory.

Panie Bogumile, przyjmij przeprosiny,
że późny posiłek, bo z naszej to winy.
Narażamy Pana na skręt kiszek z głodu.

Poeta:

Cóż znowu kuzynko, gdym jeszcze za młodu
pobierał nauki w pięknym grodzie Kraka,
z musu była dieta – i nie byle jaka.

(Wchodzą Hela i Jagienka )

Jagienka:

Pan Bogumił biedny, głodował w te lata?
Taka to za wiedzę niewdzięczna opłata.
Ale za to dzisiaj mądra pańska mowa.


Hela (z ciekawością należną młodej pannie):


I poezję lubi każda białogłowa.
Och przepraszam pana, Panie Bogumile –
Miał Pan tam romanse, te urocze chwile,
kiedy serce jeszcze rozumu nie słucha?


Baron (wchodzi do jadalni w bonżurce):


Hela, dajże pokój! Nieznośna dziewucha.
Wybacz nam wieśniakom, takie nieobycie.

(wchodzi Horacy z samowarem)

O już jest śniadanie, a więc znakomicie.
Siadajmy, siadajmy, żołądek nie sługa.

(do Bogumiła)

Odpocząłeś Waszmość? Wczoraj podróż długa.
Przeto mam nadzieję noc była spokojna?
Bo tu widzisz panny – z nimi ciągła wojna.
Czasem mówię Waści, jak się rozgadają.
Szczęśliwi, co córki za mąż wcześnie dają.

Baronowa (gromi wzrokiem męża):

Mężu, Światosławie, Mój drogi kuzynie,
Dajmy spokój ślubom, śniadanie nas minie.
Ostygnie herbata, bo samowar zgaśnie.

Baron:

Wybacz język długi. Siadajmy, no właśnie.

(wszyscy siadają do za dużego – jak na liczbę stołowników - stołu, Horacy milcząco podaje herbatę, Jagienka i Hela chichoczą i szepcą do siebie zerkając na Bogumiła)

Jagienka (z sensacją w głosie):
A Hela za mąż pójdzie, pewnie w przyszłe lato -
I sama zostanę . Ucieszysz się tato.

Baronowa (karcąco):

Jagienka! Zamilknij. Niemądre gadanie.
Jeszcze nam Bogumił weźmie rozeznanie,
że my tu Heleny już w domu nie chcemy

Baron (z przyganą):

Droga żono, wybacz, wszak widzisz, że jemy.

Poeta (zmieniając zręcznie temat):

Wdzięczny jestem panu, mój drogi kuzynie -
cisza, jak mak siany w bezwietrznej dolinie.
Dobrze mi się spało do samego rana.
Jednak o rozmowę poproszę waćpana.
Wiem, że czas ucieka, niczym płoche kruki.
Jakie ma pan plany pod kątem nauki?
Chciałbym jak najszybciej, już bez zatrzymania,
z programem pospieszyć. Nie lubię czekania.
A panna Jagienka też pewnie gotowa.

Baronowa(z zapałem):

Lgnie ona do wiedzy, choć szalona głowa.

Jagienka:

Oj, mamcia przestanie, jakam ja szalona?
Lecz wiedzę, na wzorze Starszego Katona,
zdobędę - verba sequentur, rem tene –
A wy jeśli chcecie wydajcie Helenę.
Pójdzie za Stażowskim, prędko wdową będzie –

(z ironią)

A i na majątku sąsiednim osiędzie .
Też mi amant - stary i z wielbłądzim garbem.
Będzie taniec śmierci z panem Polikarpem.
(wybucha śmiechem)

Baron (czerwony z wściekłości):
Jeszcze jedno słowo, a skończysz śniadanie -
Gdybyś młodsza była, to bym na kolanie
wypisał ja tobie pasem cne nauki.

Jagienka:

Jak za niego pójdzie, z kim będą te wnuki?

Baron:

Dosyć moja panno, dosyć banialuki.

Jagienka (z uporem):

A nawet jak przyjdą witać się ze światem,
to z pewnością brzydkie i jak on garbate.

Ja się będę uczyć i przy was ostanę.

Poeta (z niepokojem próbując sytuację obrócić w żart – z przekąsem):

Dużo panna czytasz – lecz czas na przyganę.
Widzę, do języków też nie żywisz wstrętu,
lecz sentencja brzmiała: „rem tene, verba sequentur”
Więc skorzystać z onej, to jest wielki atut,
zatem, jeśli wolno, wrócę do tematu.

(Jagienka speszona, upokorzona zrywa się od stołu i z płaczem wybiega z jadalni)

Baronowa:

Jagienka, wróć natychmiast i dokończ śniadanie!

(Do Bogumiła)

Jak pan widzi nie zawsze dobrym jest czytanie.

Poeta:

Od kiedy mam zacząć z programem nauki?
I w jakie zakresy wycelować sztuki?

Baron:

Drogi Bogumile, tu próżne gadanie.
W saloniku na kawie, teraz zjedz śniadanie.
Masz oblicze cierpliwe, i jak belfer szczere.
Rad jestem, żeś dziewusze wraz sprzedał temperę.

autor

Cezary Krzysztof Morświn

Napisany: 2017-02-03 Dodano: 2017-02-03 14:27:02

Ten wiersz przeczytano 1223 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Parodia Klimat Wesoły Tematyka Obyczaje

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie