Na dworcu w mieście B.

Ławka jest twarda,
mimo koca pod głową, deska uwiera. O świcie
trzeba szybko się podnosić,
przecierać w pośpiechu zaspane oczy. Płakać
nie wolno. Płacz nic tu nie da.

Obok przechodzą matki. Trzymają mocno
swoje skarby, ciepłe sweterki, bezpieczne łóżka. Zabawki.
Przechodzą obok ojcowie,
na boki się nie rozglądają. Swobodnie,
szybko przechodzą. Drogą ku raju.

Trzeba rozprostować nóżki, więc będziemy Lezginkę tańczyć.
Wejdziemy wtedy na górę wysoką. Na górę
koło naszego domu.
Popłyniemy wymarzonym kursem, morzem. Czarnym?

A tymczasem bolą plecy i zdrętwiały nóżki,
bo ławka jest bardzo twarda.

autor

cii_sza

Napisany: 2018-01-26 Dodano: 2018-01-30 19:51:15

Ten wiersz przeczytano 1136 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie