Na Mazowszu slychać dzwon

Na Mazowszu słychać dzwon,
przywołuje,
dudni oddech,
w płucach wstrząs,
duchowe duchoty,
serce bije mocniej,
woda z krętych rzek, oplata jak warkocz,
ożywiając z dłoni dziewicy.
Drewniany Judasz błąka się po nocnym lesie,
podgrzane świetliki wpadają do chałupy
gdzie jeszcze piecze się chleb,
dla gościa bez odkupienia.
Cycate mamony kradną niemowlęta z ukwieconych kołysek,
pragną wiecznie dokarmiać.
Świątek frasobliwy ratuje dzieciny,
z rozdroża wszędzie ma blisko.
Pokutne dusze zapraszają do fałszywych kaplic,
gdzie zapłoną ci ręce i głowa,
a na krzyżu wisieć nie będziesz.
Skrzypce pieją,
wiatrak rozkręca,
ogórki zagryzają.
kapusta kisi,
Wyschniętą z błota drogą zbliża się procesja,
nadzieja w białe koronki,
przytulona kostucha,
rozwiane na wietrze włosy Matki Boskiej, odziedziczone po babci,
na końcu zapach kadzidła.
Do okoła obsadzone pola,
karmimy ziemie i siebie nawzajem.
Na Mazowszu bije Polskie serce,
a ja przysłuchuje sie mu zawsze pilgrzymując do domu moich Ukochanych.

autor

pro-gnostyk

Dodano: 2010-12-27 12:06:11

Ten wiersz przeczytano 894 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie