na progu Nicości...

Pisałam już o tym jak Śmierć z Św. Piotrem o swojej przyszłości dialog prowadziła i jak ją w słów parę riposta Świętego z nadziei na nowy wakat wytrąciła. Wskazał jej gdzie udać kiedyś się powinna, jak wykona w końcu ostatnie zadanie i w progach Nicości na wieczystym wikcie, miejsce wycieraczki na buty dostanie. Nie czekając na to, kiedy koniec będzie (a tak między nami nikt doń się nie spieszy, świat dalej wiruje zaś dobro wraz ze złem w czynach oraz myślach oficjalnie grzeszy), stanęła pod progiem i stuka kosturem, z nadzieją, że Nicość porwie ją zawczasu, po co ma się męczyć i czekać do końca, nieraz ścięte drzewo zawieźli do lasu.

Stuka, ale Nicość drzwi jej nie otwiera, rygiel wrota trzyma w potężnym uścisku. Nagle coś zawyło, wjuchnęło potężnie, aż jej wyschła ślina w szczęko-kostnym pysku. Nicość swoim Wichrom nakazała, aby Śmierć pod progi Życia w trymiga wywiały, a na do widzenia, kopniaka w to miejsce gdzie zad każdy nosi porządnego dały (tutaj ma uwagę zwyczajnie techniczna, Śmierć jest tą istotą, co go nie posiada, ale taka rola poetki, że czasem i takie bajdurki w kilku słowach składa).

Zatem ją na kopach spod progów Nicości stanowczo i z hukiem wielkim wyproszono, oj zalała łzami się Śmierć aż po pięty, nawet jej kapocie zrobiło się słono. Wróciła szybciutko pod furtkę Żywota i będzie tam stała do ostatniej chwili, kiedy Życie z czary swego bytowania ostatnie kropelki jestestwa wychyli.

Jaki morał z tego pisania wynika, aby bajką ono było nazywane, nie wyprzedzaj jutra, żyj, pracuj, oczekuj, na to co dla ciebie jest przyszykowane. Na Śmierć nikt nie czeka, nawet próg Nicości, nie chce na swym garbie gościć tej istoty, co po sądzie, który 'ostatecznym' zwiemy, podobno zostanie całkiem bez roboty.

autor

niezgodna

Napisany: 2020-04-24 Dodano: 2020-04-25 00:00:27

Ten wiersz przeczytano 2066 razy

Oddanych głosów: 29

Rodzaj Bajka Klimat Refleksyjny Tematyka Na dobranoc

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie