NA SKRZYDŁACH MROKU

„któż pojmie? - prócz tych samych, którzy Pląsali z falą rozigranej burzy; Tę pełność życia, ten żar krwi, co pali Serce żeglarza na bezdrożnej fali... „ BYRON

kiedy był sztorm i unosił się nietoperz
a wiatr wył nocą nie pozwalał oddychać
zastygała jak kwiat w pionie poddany
żaglowiec z płatkami ustawionymi do środka
tam oczy ustom morza otwierały na latarnie
i gdyby tak podnieść ziarenko piasku
w każdym śpiewała plaża ciepłe dudnienie serca

przesuwały ich tajemnice z ciemności do jasności
z miejsca na miejsce bez poczucia świadków
a nawet wściekłość gdy odejść nie chciał
potem wracał i uciekał by tęsknić za stratą
rozrastała się w niej jak lont co płonie szybko
rozerwać pragnie pierwotne źródło ciał w muzyce

i nie bała się wtedy nikogo i niczego zupełnie
tylko żal że z tym obrazem musi się rozstać
tak cierpiała wielkie wszędzie jak zapatrzenie
całe życie miejsce sekret i odeszła cicho
aby tam witać zamordowaną przestrzeń
powiewając chusteczką
bez końca
/UŁ/

z cyklu Opowieści morza

Brawo! Za intuicyjne postrzeganie,nie opis osobistych i fantazji,to wchodzenie w napędy i dlaczego Pozdrawiam i dziękuję Wszystkim:)

napisany Szczecin,15.09.2008 ula2ula Zasadniczo, moja żona była niedojrzała. Raz byłem w domu, w łazience. A ona weszła i zatopiła moje statki" WOODY ALLEN

autor

ula2ula

Dodano: 2010-02-23 20:32:41

Ten wiersz przeczytano 906 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Toniczny Klimat Mroczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie