Nad grobem

Łzy z uśmiechami życiem mieszają,
raz smutek, raz radość człowiekiem władają.
Gdy stoi nad grobem świętując narodziny,
raz jeden w roku rozliczając swe winy!
Wobec innych, o dziwo, nie siebie
na pierwszym bowiem miejscu są Ci w niebie.

Gorzkie wspomnienie czasem łzę wydusi,
obietnicę poprawy, że szatan już nie skusi
i chęć ciągłego trwania w tym postanowieniu,
jak w przez Boga zesłanym, świętym omamieniu.
Modląc się, pozostając w milczeniu
silnie tkwiąc w odrodzonej wiary płomieniu.

Spuszczając głowę, zniechęcamy innych,
liczymy tylko ilu po Sądzie będzie winnych,
Ilu przed Bogiem stanie z podniesioną głową ?
Ilu zapłacze z bolesną w sobie trwogą?
Na nic zapewne te wyliczenia,
nic przecież nie zabije wielkiego przerażenia.

W dzień Wszystkich Świętych oddawajmy hołd,
oplećmy zmarłych należną chwałą,
a przy tym wróćmy w przeszłość po piękne wspomnienie,
Bóg bowiem tylko wie, czy to nie już ostatnie westchnienie.

autor

Webster

Napisany: 2006-01-11 Dodano: 2006-02-11 20:21:51

Ten wiersz przeczytano 520 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie