Nad przepaścią
trzepot skrzydeł motylich
brzdęk rozbitego szkła
plusk wody w jeziorze
symptomem samotnej tułaczki
przez życie
przerażająca cierpkość wniosków
wysnutych podczas
długich bezsennych nocy
doprowadza do furii
powietrze staje się cięższe
ostatnie tchnienie nad przepaścią
tylko wiara podtrzymuje za rękę
nie pozwala poddać się
ona jest siłą
dla tych którzy
zgubili się
na ziemskim padole
autor
Osamotniona20
Dodano: 2012-08-05 17:51:37
Ten wiersz przeczytano 433 razy
Oddanych głosów: 11
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (8)
Czasami człowiek pogubi się mhmmm, lecz ma prawo, bo
jest tylko człowiekiem.
Pozdrawiam serdecznie:)
Bardzo ładne frazy! całość super++++++
Pozdrawiam serdecznie:)
tak bardzo rozumiem każde słowo.....czas, czas i
niemyślenie....
Dobrze i ciekawie opisany temat. Wiara, nie wiem co by
było gdyby nie ona w parze z nadzieją. Miło było
przeczytać. Pozdrawiam:)
bardzo wyrazisty rytmiczny
a jednocześnie dzięczny wiersz
Znam to uczucie, nie wiem skąd bierze się wtedy siła,
by przetrwać.
Pozdrawiam:)
"tylko wiara podtrzymuje za rękę
nie pozwala poddać się
ona jest siłą" To prawda wiara potrafi podnieść się.
Refleksyjny wiersz wprawia w zadumę.
Pozdrawiam:)
Dreszcze! Wyobrażam sobie ten wiersz recytowany w
podniosłej atmosferze, super. +