Nadzieja poranka
czekam na ciebie, słońce, całą noc
łamiesz ciemność oczu, kruszysz lód
serca
skostniałego z tęsknoty za ciepłem
istnienia
ciepłem życia płynącego w nabrzmiałych
żyłach
za potokiem kojących słów,
zalegających w pamięci niczym biały puch
życie naznaczyło mnie czernią,
którą dla spokoju ludzkiego oka
przyoblekam swoje ciało
zobacz jak otwieram się przed tobą
i pragnę twojej pełni
kto inny przyjmie mnie całą,
skoro jego już nie ma
czekam, Słońce, zacznij nowy dzień
niech trwa nadzieja poranka
***
Caspar David Friedrich "Kobieta przed
wschodem słońca" (1818, Museum Folkwang,
Essen)
autor
Agnieszka Lisowska
Dodano: 2011-01-04 22:16:22
Ten wiersz przeczytano 540 razy
Oddanych głosów: 4
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (4)
Słońca potrzebują nie tyle mroki nocy, ile mroki
duszy. Pozdrawiam!
Trzeba mieć nadzieję, po burzy przychodzi tęcza
Nadzieja na poranne spotkanie. Agnieszko,ladnie
piszesz o milosci.
ps.pilna uczennica znalazla w museum Folkwang kobiete
na tle zachodzacego slonca.
w dzisiejszych czasach nie wolno tracic nadziei...
trzymaj sie, pozdrawiam:*