najkrócej, najprościej

Tą drogą przez życie, najkrócej, najprościej,
bez obaw i lęków, choć można się zdziwić.
Tu mgła mnie okrywa, przy rzece, jak pościel
i sam już dziś nie wiem, czy jestem szczęśliwy?

Rozumiem pęd czasu, dni muszą przeminąć,
więc wszystko, co zrobię, sens straci za chwilę.
Marzeniom z dzieciństwa pozwalam wciąż ginąć,
by po nic już tylko po prostu się schylić.

A potem zapomnieć, to wszystko co było,
pomnożyć gdzieś siebie i gumką ślad zetrzeć.
Popatrzeć na ciebie, uwierzyć, że miłość,
to jednak coś więcej, że może trwać wiecznie.

autor

return

Napisany: 2014-08-12 Dodano: 2014-08-13 03:55:35

Ten wiersz przeczytano 550 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie