Najstarszy przy grobie...

Przynieś chorągiewki i parę gałązek
I może tam postaw ten znicz nie spalony...
No co się tak guzdrzesz?!
Uważaj bo kapie
Znów kurtkę pobrudzisz
I plamy nie zejdą...

Nie możesz zwyczajnie
Pomodlić się chwilę?
I postać normalnie jak człowiek
wśród ludzi?
No, dobrze, już dobrze
Zapalaj te świece
I nie zgub szalika
Ty wszystko wciąż
Gubisz....

* * *
zgubioną przez kogoś zapałkę zanurzam
w tej świecy, co płonie na sąsiednim grobie
skradziony płomienia maleńki kawałek
rozświetla się myślą zostawioną Tobie.

Raczej tego nigdy nie robię, ale w tym przypadku pozwolę sobie na skomentowanie tego wiersza. Piszę to pod wierszem, i mam nadzieję, że zostawiłem Wam odrobinę czasu na własne refleksje. Ten wiersz jest odbierany bardzo różnie, najczęściej jako opis dwojga ludzi, którzy przeżywszy ze sobą wiele lat kolejny raz wylewają sobie za kołnierz pomyje umarłego związku w atmosferze cmentarnych grobów. Tymczasem ja chciałem w nim ująć zupełnie coś innego. Dla mnie nie ma w nim starych ludzi. Chciałem uchwycić delikatny strzępek myśli dorosłego człowieka, który wspomina swoje dzieciństwo, coroczne wizyty na cmentarzu wraz z Kimś starszym, kto zawsze wiedział, gdzie trzeba postawić znicz, jak ułożyć kwiaty. Zawsze Ktoś był od niego "starszy przy grobie..." W tym roku po raz pierwszy w życiu nie było obok mnie mojej Mamy, która kazałby mi jak zawsze wyrzucić wypaloną lamkę lub połamać kwiaty nie mieszczące się do wazonu. To ja byłem "najstarszy przy grobie". Wierzcie mi oddałbym wszystko, żeby nie

autor

SzaryWilk

Dodano: 2006-11-04 01:04:17

Ten wiersz przeczytano 539 razy

Oddanych głosów: 33

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie