Napiętnowani

W ponurym świecie codzienności.
Wciąż zagubieni, na wieczny czas.
Szukamy na próżno swej namiętności.
To dziś dotyczy tak wielu z nas.

Choć niby w domu, lecz wieczni tułacze.
W poszukiwaniu swych skrywanych marzeń.
W ukryciu przed ludźmi tak wielu z nas płacze.
Z bagażem doświadczeń, i minionych zdarzeń.

Już tyle nadziei w przeszłości za nami.
Uczucia co często dyskretnie skrywane.
A myśli są tylko gdy jesteśmy sami.
Bo gdy wyjdą na jaw, zostaną wyśmiane.

Piętno przekleństwa nosimy na sobie.
Skazani na wieczne nas odtrącenie.
I ulga nie przyjdzie gdy spoczniemy w grobie.
Bo pewnie nas skażą na potępienie.

Za co to wszystko? Za to że chcemy kochać, i aby ktoś pokochał nas. Ludzie napiętnowani samotnością, skazani na wieczny brak uczuć, są wśród nas.

autor

Andrzej

Napisany: 2006-08-24 Dodano: 2006-08-24 00:01:24

Ten wiersz przeczytano 571 razy

Oddanych głosów: 52

Rodzaj Rymowany Klimat Radosny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie